"Je loopt erbij als een banaan", zegt mijn therapeut als ze even uit haar rol valt en niet het voorzichtige vakjargon gebruikt wat regel is in Rijndam. Die slaat in. Ik wijk te veel af naar rechts. Maar ik neem het haar niet kwalijk want het werkt. Ineens ga ik rechterop lopen.
Volgens haar doorloop ik met mijn herstel de evolutie. Van vis via aap naar mens, zeg maar. Dat vind ik confronterend.
Wel gaat eerst mijn arm bewegen, daarna mijn been, en in het been komt het herstel van de hamstring het laatst of bij veel revalidanten helemaal niet... Je ziet er daarom veel met een stram been, wat waggelend en wat door de knieën lopen.
Daarnaast voel ik mij in Rijndam soms net een zware jongen, gevangen in een eenpersoonskamertje maar ook in dogma's, tijdgeest en in rigide schema's van verzekeringsmaatschappijen. Ik ben geen statistiek, zeg ik nog tegen mijn therapeut. Ik voel mij meer verwant aan de aartsvader Jacob die mank liep na de worsteling met zichzelf en de Engel.
Het schilderij maak ik uit medelijden voor mijn zus toen ze uit huis moest om te gaan werken en in een klein kamertje van een zusterflat terecht komt. Dat is voor haar een schok maar ze is er uiteindelijk weer uitgekomen.
Gisteren kom ik de jongste zoon van onze oude huisarts tegen. Het heeft zo moeten zijn. Hij heeft een AH en ik een NAH (Niet Aangeboren Hersenaandoening). Als hij ten val komt, mogen zijn broers hem niet helpen, en worstelt hij zichzelf weer overeind. Een commando-training.
We hebben een goed gesprek. We lachen om herinneringen maar hij vertelt ook vaak te worden uitgescholden vanwege zijn beperkingen en zegt; "Dat moet je vooral bij degenen laten die dat doen en je er niets van aantrekken want het gaat aan je vreten". Ik voel mee. "Ze weten niet wat ze doen", en vraag hem hoe het is afgelopen met die chimpansee die ze thuis hadden.
"Doodgeschoten".
Meer over de Aap
Reacties