Hoe een regenachtige middag veranderde in het leukste uitje ooit zonder dat het een cent kostte.
Soms denk ik terug aan die dagen dat alles nog simpel was. Toen een regenachtige middag geen reden was om binnen te blijven, maar juist een kans om iets geks te doen. Geen schermpjes, geen plannen, geen agenda’s gewoon een ideetje en wat durf.
Het was ergens in de jaren ’90. Het regende van die grijze, moedeloze druppels waar zelfs eendtjes somber van worden.
“Ome Arie, gaan we wat leuks doen?”
Dat vroegen Karla, Jan en Tine. Toen nog een stel ondeugende spruiten met eeuwige energie, inmiddels alle drie rond de veertig en druk met werk, kinderen en hypotheek. En ik? Ik was suikeroom en altijd wel te porren voor een geintje.
Alleen… wat konden we doen met dit hondenweer?
Pretpark? Te nat.
McDonald’s? Neeeee nooit meer.
De laatste keer dat we daar waren, wilden ze allemaal een Big Mac. “Net als in de reclame!” riepen ze.
Vijf minuten later stonden er vier torens van klef brood en slappe sla op tafel en drie kindergezichten die iets anders hadden verwacht.
Dus wie mocht ze opeten? Juist. Ome Arie.
Na de vierde Big Mac voelde ik me meer Hamburger dan Hardinxvelder.
Toen kwam het idee:
“We gaan proefritten maken!”
Drie paar ogen keken me aan alsof ze water zagen branden.
Afijn, ik deed net alsof ik serieus een nieuwe auto wilde kopen wat niet helemaal gelogen was, behalve dan het deel over het geld.
En daar stond hij: een knalgele Renault Kangoo. Splinternieuw op de markt en een soort kruising tussen een Pausmobiel, bestelbus en een banaan op wielen.
De verkoper gaf me de sleutel met een flauwe glimlach die mij zei: Ik vertrouw je net genoeg om dit serieus te vinden.
We stapten in.
En toen begon het feest.
We tuften door ons dorp alsof we in een cabrio reden langs de Middellandse Zee. Ik toeterde naar iedereen, zwaaide als de nieuwe paus en voelde me even 25 jaar jonger.
Mensen zwaaiden verbaast terug alsof ze dachten: Wie zijn die mafkezen in die gele banaan?
De kinderen lagen dubbel van het lachen, al probeerden ze zich halverwege te verstoppen.
“Ome Arie, dit is zo raar. Zo raar! We schamen ons kapot".
Maar we hadden de tijd van ons leven.
We kochten niks. We deden niks “bijzonders”.
Maar het werd één van die dagen die in ons geheugen zijn blijven hangen. Niet omdat het groots was, maar zo echt dat we er jaren later nog plezier van hebben..
En elke keer als ik nu een gele Kangoo voorbij zie rijden, denk ik: Daar gaat tie. De maffe auto die ons een hele middag buikpijn van het lachen bezorgde.
Soms heb je geen plan nodig voor een leuke dag. Alleen een idee, een beetje lef, en een stel kinderen dat durft te gieren van het lachen om iets geks.
Reacties