Update 17 september 2025
Pff gisteren is het gips van mijn voet gegaan. Wat een bevrijding! Nu een soort skischoen gekregen. De schoen kan voor de goede pasvorm van binnen worden opgeblazen. Verder met bidden, hopen en veel oefeningen doen om de spiertjes weer aan te sterken. Lof voor mijn lieve vrouw die mij zo steunt.
Update 18 augustus 2025
In April was ik jarig. Zes en zestig lentes. Wat een zegen. Van mijn vrouw en dochters heb ik verrassend mooie cadeaus gekregen. Met Mirte ben ik uit geweest naar de Hollandse Biesbosch, onze ruime achtertuin. Het was een fijne dag samen waarin wij met volle teugen genoten van de natuurontwikkeling in de Noordwaard. Wat is die polder mooi geworden.
Laura heeft mij ook een verjaardagscadeau gegeven. Wat verlaat omdat ze er lang aan heeft gewerkt. Het is een prachtig vormgegeven boekje geworden met een overzicht van mijn blogpost uit 2024. Ik ben er blij mee! Het heet toepasselijk "Voetnoten op het leven". Wat is het boekje mooi geworden. Grappig is dat de kaft dezelfde kleur heeft als het gips aan mijn voet. Groen; de kleur van de hoop. Ze mogen samen op de foto.
Blij met mijn lieve vrouwtjes!
Update 9 augustus 2025
Vandaag thuis gekomen.
Update 5 augustus 2025
Parkzicht.
Vrijwillig ben ik niet in bejaardenhuis Parkzicht. Ik mis het uitzicht vanuit ons huis met de breed langsstromende rivier met daarboven de vrije wolkenluchten en de dijk waarover zwaluwen als sikkels scheren. De eindeloze vergezichten aan de overkant waar de hemel de aarde raakt. Ze zijn in mijn geheugen geëtst. Dit betoverde landschap is mijn thuis daarin wil ik leven.
De mens vormt zijn omgeving daarna vormt de omgeving de mens.
Ben mij bewust dat in vergelijking met noodlijdende mensen in krottenwijken, de miljoenen vluchtelingen en het leed in oorlogsgebieden voor mij bejaardentehuis Parkzicht een uitzonderlijk luxe plek is maar toch voel ik mij ontheemd, onthecht en ontworteld. Vreemd genoeg veel meer dan in al de 5 maanden bij de revalidatiekliniek in Rotterdam temidden van enorme stenen colossen en wolkenkrabbers. Hoe dat komt is een vraagteken.
Gisteren heb ik een buurvrouw van 88 jaar in de ruimte naast mij gekregen. Wij delen een keukentje en een doucheruimte. Zij krijgt veel aanloop.
Er zijn in Parkzicht wat kleine sobere afgelegen kamertjes. Acht stuks. Plekken waarin mensen tijdelijk onderdak krijgen om op te knappen. Zeg maar; Weer op de been te komen omdat het thuis even niet kan. Het zijn smalle gehorige kamers. Klankkasten. De harde wanden, vloer en plafond zijn het recept voor een fikse nagalm waardoor geluidsgolven niet snel worden geabsorbeerd maar lang heen en weer blijven klotsen in je hoofd. Veel bewoners praten daarbovenop hard omdat de meesten al behoorlijk doof zijn wat de nagalmtijd extra verlengt.
Gisteren bracht mijn lieve ega Jolanda een prachtige Monstreaplant mee. Je weet wel; zo'n gatenplant met van die artistiek gevormde bladeren. Eén van mijn lievelingsplanten, bedoeld om mijn kamer op te vrolijken. Beter; Het zicht op heilzame natuur erin vrij te laten.
Ik blij.
Helaas vroeg de dienstdoende arts om dit levend organisme weg te halen vanwege het risico op bacteriële infecties. Pff. Zo jammer voor mijn lieve atente vrouw. Maar we snappen het wel. Er moet een soort rangorde zijn in levensvormen...zonde toch?
Kortom. Genoeg werk te doen voor natuurinclusieve interieurarchitecten. Mirte kom er maar in!
Pathetisme is mij vreemd toch voel mij wel ineens oud. Zeg maar 85 jaar wat ongeveer de gemiddelde leeftijd zal zijn van mijn reisgenoten. Hoewel ik er absoluut niet aan toe wil geven voel ik mij nu toch wel zielig, vermoeid, eenzaam en ontheemd. Verdwaalt in een troosteloze woestijn, zeg maar.
Ik lees gelukkig op tijd dat juist de woestijn de plek kan zijn om God te ontmoeten.
Update 1 augustus 2025
Gisteren voelde ik mij wat verward omdat ik behoorlijk pijn heb van de ingreep, slap ben en twijfel of ik dit huis (lees; de operatie) niet te veel op los zand heb gebouwd.
Onder een microscoop ziet een zandkorrel er ook uit als een stevig rotsblok.
Is het complexe proces door al die gefragmenteerde specialistische adviezen voldoende stevig? Is de samenhang en monitoring voldoende geborgd? Heb ik voldoende energie? Wat als er zware stormen komen...
Esther komt langs..ze geeft mij een door haar bewerkte steen; Geborgenheid...Ik zie er een zacht gemaakt hard rotsblok in. Ze nodigd mij uit me geborgen te weten. Ze vertelde dat een vriend van haar door de muziek van Bach tot geloof is gekomen..
Jolanda komt met wat aquarellen van berken om mijn cel wat op te vrolijken. Mijn moeder heeft het boek Van Gait Berk meegenomen. Wat atent. Ik ben verwonderd. Dankjewel Moeders, Jolanda, Laura en Esther!
...en wat een rust dat er een stevige Rotsen zijn waar je echt op kunt bouwen.
Vannacht weer goed geslapen.
Update 31 juli 2025.
Vannacht goed geslapen. Wellicht komt dat door Laura en mijn vader reflex. Ze is gisteren langs gekomen nadat ze op vakantie is geweest in Normandie..als cadeautje heeft ze een door haar gevonden steen meegenomen met een prachtige kristal erin. Als stenen konden spreken...
Update 29 juli 2025.
Vandaag zie ik vier van mijn medebewoners in de huiskamer. Ouden van dagen. Ook verhuist naar een andere kamer. Voordeel..hij is iets ruimer en ik kan lucht zien. Dat vooral. De wolken zeilend langs een strookje firnament..En niet zomaar iemand stuurt mij onderstaand gedicht;
WIE BEN IK
Wie ben ik? Men zegt mij vaak
dat ik mijn cel achter me laat
zoals een slotheer zijn kasteel,
gelaten, monter, goed in 't gareel.
Wie ben ik? Men zegt mij vaak
dat ik zo vrij, vriendelijk en raak
met mijn bewakers spreek
dat ik hun te gebieden leek
Wie ben ik? Men zegt mij ook
dat ik, gewend om te winnen
en evenwichtig van zinnen
lachend mijn ongeluksdagen draag
Ben ik dat werkelijk,
wat anderen over mij zeggen?
Of ben ik slechts dat,
wat ik weet van mijzelf?
Onrustig, weemoedig, ziek,
als een vogel in de strik
vechtend om levensadem
alsof iemand op mij loert
en de keel afsnoert
hongerend naar kleuren, naar bloemen
naar vogelgeluiden
dorstend naar woorden,
naar mensen dichtbij
trillend van toorn over willekeur
en ook maar de kleinste pesterij,
murw van het wachten
op grote dingen
onmachtig in angst om vrinden
eindeloos ver weg,
uitgeblust, en en leeg leeg om te bidden
te denken, iets te beginnen,
mat, en bereid tot het laatste vaarwel?
Wie ben ik? Deze of gene?
Ben ik vandaag deze en morgen een ander?
Ben ik beiden tegelijk?
Voor mensen een huichelaar
en voor mijzelf een verachtelijke
klagelijke zwakkeling?
Of lijkt wat nog in mij is
op een leger, dat verslagen
in wanorde wegvlucht
voor een slag die al gewonnen is?
Wie ben ik?
Eenzaam vragen drijft met mij de spot
Wie ik ook ben, Gij kent mij,
Van U ben ik, o God!
Gedicht van Dietrich Bonhoeffer. Geschreven in de gevangenis...ik vind het een diep gedicht met vertwijfeling, aanvechting met een eerlijk inzicht in de menselijke ziel. Droefheid benoemend maar niet zonder hoop. Zo voel ik mij ook. Lotgenoot...
Update 27 juli,
Vandaag aangekomen op de plek waar ik voorlopig mag revalideren. Bejaardenhuis Parkzicht te Sliedrecht..Een park zie ik niet maar ik ben er wel eerder aangekomen dan mijn moeder van 92 jaar die nog zelfstandig woont.😅
Ff in de rolstoel gezeten..
Update 26 juli 2025
Ff in de rolstoel gezeten..
Update 26 juli 2025
Vannacht goed geslapen in een comfortabel ziekhuisbed. We gaan de dag in met vertouwen.
De chirurg heeft gisteren, naast het vastzetten van mijn voet. Wat extra's gedaan; de voet ook rechtgezet en enkelbanden aangespannen en tenen uit de klauwstand gehaald. Alles voor één prijs.👌
Update 25 juli 2025.
De operatie in de St. Maartenskliniek is goed gegaan vandaag. Dankbaar voor.
Vanaf maandag de 28e hoop ik voor een aantal weken naar Parkzicht Sliedrecht te gaan.
Reacties
Voorspoedig herstel toegewenst!
Mvg Piet
Een hartelijke groet vanuit Ottoland 👋👋