WISTEN WIJ VEEL

Ria, Hannie, Moeder, IJsbeer, Vader, Arie 

Het is warm, erg warm. Wij zwerven maar wat rond. Weten wij veel. Het zijn andere tijden. Wij zijn ook andere mensen zoals iedereen. Anders gekleed. Anders gevormd. Wij leven in een droomtijd.  Alles zal beter worden.

Illusie en geweten.

De ijsbeer is al realiteit. Levens-echt staat hij bij Ouwehands Dierenpark als een poortwachter met een grimas. Wij moeten er langs. Op de foto. Iedereen doet het. 'Lachen naar het vogeltje'. Mijn zusje Hannie staat er beteuterd bij, wat verstijfd. Ik ineengezakt en argwanend, klaar om weg te vluchten. Ik weet het nog. Mijn knieën zien eruit als verwrongen gezichten. Ria, mijn oudste zus heeft het spelletje door. Rug recht. Lacht.

De mens in het verkleedpak moet enorm hebben gezweten. Had hij het maar geweten.

Fik en fantasie.

Wij stoken een flinke fik. Mijn vriendjes Paul, Wim en ik. Wij gooien er nog platen asbest in. Dansen er omheen van spanning en sensatie. Weten wij veel. Als het asbest heet wordt knalt het zo gaaf kapot. 'Nog een autoband erbij gooien', vraag ik. Dat het niet mag weten we maar dat maakt het juist spannend. Rebels. En effect heeft het. Die dik geworden zwarte walm waait als een rookgordijn over de A15. Het rubber stinkt. De wolk zwelt aan. Het wordt een donderwolk die onszelf bedreigd. Wij vluchten.

Wolkenmachines en spijt.

Later zie ik in de verte de rook van de Amercentrale. Ze stoken er zware kolen maar de rook is smetteloos wit. Ik zie ook de pluimen van de vuilverbranding en dichter bij Dordt die van Dupont. 'Dat zijn wolkenfabrieken' zeg ik tegen mijn dochtertjes. 'Kijk maar, de stoom uit de schoorstenen heeft dezelfde kleur als de wolken'.  Ze knikken. Weten zij veel wat er in die machines gebeurt. Of horen ze de onrust al in mijn stem? 

DDT en dromen.

Ik logeer bij mijn oma. Voel mij stoer want het is de eerste keer. Maar s'avonds komen de  muggen. Het vreemde ledikant. De spleet tussen de gordijnen waardoor het maanlicht als een onzichtbare vinger op de wand schrijft. Het gezoem. Ik kan niet slapen. Mijn oma komt mij troosten. 'Ik heb wel een handig middeltje', zegt ze zacht. DDT. Ze spuit het spul op mijn kussen. Ik zie het vreemde spuitbusje nog voor mij. Weten wij veel.

En kwam Klaas Vaak? Nee, Mijn vader komt mij ophalen. Wij fietsen door de nacht naar huis. 

Herstel en moed.

Nu in mijn eigen bed gaan mijn dromen over klein beginnen. Het weten is er nu. Weten dat er lichtpuntjes zijn van hoop, schoonheid, creativiteit en herstel. Ook over de moed van mensen die handelen en tegen de stroom in laten zien dat het ook anders kan. 

Kijk deze film maar; Over natuurbouwstenen 

'Fijn dat jij er een steentje aan bijdraagt'.