VRIJ

De Giessen

Natuurlijk. Je mag mij kunstenaar blijven noemen want ik blijf vrij werk maken zolang het mij is gegund. Toch markeert deze maand weer een belangrijk keerpunt: mijn leven in loondienst is nu formeel ten einde. Daarmee laat ik niet alleen mijn functie achter, maar ook een inspirerende werkomgeving. Na 14 jaar in de Alblasserwaard te hebben mogen dienen, ben ik nu los van verplichtingen. Vrij..

Mijn collega’s zal ik missen net als de dagelijkse fietstochten langs het water. Die ritten in de vroege ochtend langs de Giessen of de Merwede, waarbij ideeën als vanzelf opborrelden, en de terugweg waarop ik mijn hoofd weer leeg kon trappen. Ook het creatieve aspect van mijn ontwerpende taak laat ik met weemoed achter.

Toch kijk ik met voldoening terug. Ik voel me dankbaar dat ik samen met mijn collega’s prachtige gemeenten in de polder nog groener, biodiverser, klimaatadaptiever en mooier heb mogen maken maar ook met reconstructies van wegen, verlichting, nieuwbouw van bruggen en onderhoud. Klassiek gezegd: schoon, heel, veilig...en inspirerend! Dat besef geeft mij voldoening.

In deze blog deel ik een greep uit mijn werk gemaakt voor de rubriek Ter Leering ende Vermaeck'. Dat is een interne mailing vol beelden, verhalen en observaties over de openbare ruimte, beter het publieke domein. Een rubriek van collega’s Micha, Kees-Jan en mij voor collega’s. Vaak geïnspireerd door de fietstochten naar het kantoor in Hoornaar.

Ook blik ik terug op het project 'Duurzame Buitenruimte'. Een uniek project waarmee we de kernen van Giessenlanden ook meer betekenis hebben gegeven —een proces dat nog steeds voortduurt in Molenlanden. Ik denk vooral aan de reconstructies van de centra van Giessen-Oudekerk, Schelluinen en Hoornaar. Mooie deelprojecten waar ik met veel plezier aan schetste en werkte.

Ik denk ook aan speelse momenten zoals, de Sinterklaaseditie van 5 december 2019, waarin ik met een knipoog schreef over verkeersspiegels en schijnveiligheid:

"Bespiegelingen zijn mooi als het ertoe doet

Maar te veel aan zelfreflectie is niet goed..."

Diezelfde gedachte geldt voor het hier en nu. Stilstaan bij het verleden is mooi, maar vooruitkijken nog beter. Mijn allerlaatste ontwerpschets voor een kruising in Arkel mag dan de afsluiting zijn van een werkzaam tijdperk, het symboliseert gelukkig ook iets anders: het werk gaat door, voortgezet door mijn collega's.

En zo voelt het ook. Hoewel ik een hoofdstuk afsluit, blijft mijn blik gericht op nieuwe uitdagingen, op vrij werk, herstel en op alles wat nog komt voor mij en mijn gezin. De Alblasserwaard en de Biesbosch - onze voor-en achtertuin - blijven daarbij inspireren. De ideeën blijven stromen. Wat de toekomst ook brengt, ik "fiets" er met een open blik naartoe. ADIEU.

Hierbij een filmpje over de Reconstuctie van het Centrum in Schelluinen;

De allerlaatste schets voor een reconstructie van een kruising in Arkel;