LAURA

Toen en Nu.

De navelstreng draai ik maar snel van haar halsje. Ze heeft zich daar ingewikkeld als woelwater in het luchtledige van de baarmoeder. Dat doe ik in een reflex. De rest van de geboorte gaat voorspoedig. Ik ben rustig op dat moment maar daarna sta ik wel te trillen op mijn benen van blijdschap en van spanning. 

Laura mag inmiddels haar 22e verjaardag vieren. Daar zijn we blij mee en dankbaar voor. Fysiek is ze in de loop van de tijd veranderd maar haar levendigheid, nieuwsgierigheid,  spontaniteit en de sterretjes in haar ogen zijn hetzelfde gebleven.

Vanaf de andere kant van de aardbol komen felicitaties van onze oudste dochter Mirte en haar vriend. Daar hebben ze al oud en nieuw gevierd. Ze sturen ook foto's. Haar vriend springt als Tarzan van een rots naar beneden. (Of, naar boven vanuit ons perspectief).

En de vriend van Laura? Die komt haar verrassend vanuit Zweden feliciteren. Feest! Ik vraag hem hoe ze omgaan met de lange winterduisternis en of ze dan de melkweg s'nachts goed kunnen zien. Hij antwoord met een wedervraag; Wij leven toch al in de melkweg?

Dan herinner ik mij dat ik naar het gemeentehuis fietste om aangifte te doen van Laura's komst. Helemaal in de wolken. De ambtenaar vraagt wie bij de geboorte heeft geholpen. Mijn vrouw en ik, zeg ik trots. Dat kan niet. Ik moet de arts of verloskundige invullen op het formulier, reageert ze streng. Die waren er niet tijdens de geboorte. De arts kwam te laat. Ik hou voet bij stuk: Dat hebben wij zelf gedaan. Zo ingewikkeld is dat toch niet maar onze zelfredzaamheid - wat een vreselijk woord- past niet in een hokje op haar formulier. 

Er zijn nog steeds mensen die geloven dat de aarde plat is. Van mij mag dat. Alles is relatief. 

Wij wensen je alle goeds voor het tijdelijke en het eeuwige.