 |
| Vandaag 2 jaar geleden. |
De lucht is marmer.
Op deze scan ziet u de bloeding, zegt de neuroloog terwijl ze de monitor van haar computer naar ons toe draait als een venster. Het is begonnen rechts voorin. Ik zie een forse witte vlek op het scherm omgeven door een zwarte rand in een kronkelende massa van grijzen. De scan ziet er uit als een abstract schilderij. Afstandelijk en toch zo dichtbij.
"De zwarte omranding moeten jullie zien als een soort van koffiedroes. Dat is gestold bloed. Dat wordt nog opgeruimd. Het witte gedeelte daarbinnen is weefsel wat onherstelbaar is beschadigd. Rond de bloeding vindt wat herstel plaats. Daar worden neurologische verbindingen gerepareerd. Dit is het natuurlijk herstel wat 2 jaar door kan gaan. Ook de linker hersenhelft neemt wat functies over maar die moet je blijven trainen".
De scan resoneert in mij als een echo maar ik heb er zelf om gevraagd. Moedig? Ik wilde de leeuw in de bek kijken maar ben er niet uit of dat nu verstandig is of niet.
Bij het weggaan legt ze empatisch haar hand op mijn schouder en zegt zacht; "Je bent er nog". Die aanraking troost mij maar haar opmerking treft me diep.
Er komt een scheur in alles.
Vanmorgen lees ik de brief van het Uitvoeringsinstituut Werknemers Verzekering (UWV). Daarin staat afstandelijk dat ik arbeidsongeschikt ben. Officieel invalide. Daarmee is een lang traject afgesloten. Deze uitslag volgt precies na 104 dagen. Het geeft wel rust maar schuurt ook.
Dat dit zou gebeuren, daar hield ik rekening mee maar het staat nu zwart op wit. De breuk met mijn werk is definitief. De hoop om terug te komen, en mijn projecten af te maken, is verdampt als een druppel benzine op mijn hand en laat een koude plek achter.
Jolanda leest de brief ook. Troost mij. Al vindt ze 't confronterend, net als ik, maar laat me ook de andere kant zien;
"Moeilijk, dit moment, waarop je zoveel achterlaat. Zo definitief. Geef jezelf de tijd om 't een plek te geven. Daarna gaan er vast wel weer vensters en, wie weet, deuren open. En; Je collega's reageren empatisch en helpen zo goed".
Dat is de manier hoe het licht binnenkomt.
Dan komt er een breuk in het lage wolkendek. Daar komt Licht door in lange trage waaiers die over het landschap zweven het teder aanraken en verlichten.
Reacties