HOE HET IS ?

"We weten maar zo'n 20% van wat er in het brein gebeurd", zegt de therapeute. Dat maakt me onrustig*. Toch geeft ze daarmee wel de complexiteit van onze hersenfuncties aan maar al analyserend vraag ik mij af ; "Hoe weet je dan dat hetgene wat je niet weet 80% is? Dat is vreemd. Als de wetenschap oplossingen heeft gevonden krijgen ze ook weer heel veel vervolgvragen".

In deze blog ga ik in op wat er gebeurd in mijn brein.

Op zoek naar antwoorden.

Ik word door mensen gevraagd hoe het is om met hersenletsel te leven. Een belangstellende vraag. Dat waardeer ik. Maar soms heb ik het idee dat ik mij moet verdedigen of verduidelijken wat slecht lukt. Mijn antwoorden lijken dan op die van de inleiding; het meeste is mij zelf vaag. Ik weet niet wat er allemaal gebeurd in mijn brein. Misschien is er ook maar 2% van wat ik zou willen weten helder.

Wat ik wel weet.

Dat ik veel rust nodig heb omdat de stoom vaak uit mijn oren komt. Dit als reactie van mijn hard werkende cellen die veel moeten compenseren. Rust van het vele denken, prikkels, praten, verwerken en de permanente zoektocht naar vertrouwen, geluksmomentjes, hoop en lichtpuntjes.

Ik heb niet het idee dat mijn karakter is veranderd maar mijn leven en dat van mijn gezin staat helemaal op zijn kop. Dan voel ik mij verwant met het legioen ontheemden.

Soms wil ik terug.

In de kliniek Rijndam was een zekerheid, stabiliteit en vooruitgang waar ik weleens naar terug verlang. Dan denk ik aan die ex- gedetineerden die soms terug willen naar de bajes omdat ze bang zijn voor terugval. Ik wil soms terug.

Hoewel ik, in de 5 maanden dat ik daar was, sterk naar thuis heb gehunkerd, vooral op de momenten dat Jolanda weer weg ging na haar bezoek, Dan bleef ik achter in mijn éénpersoonscel maar ik had een doel: Vrij komen. Nu thuis is soms de last van die lang gewenste vrijheid en de overvloed aan denktijd mij, vreemd genoeg, soms pittig.

Hoe komt dat?

Dat komt, naast alle denkwolken, vooral door de woestenij van onverwachte binnenvliegers, de complexiteit van geregel, gedoe, pijn, gestress, gereis, fysieke achteruitgang en afhankelijkheid. Probeer dat maar eens netjes te ordenen. Ook de enorme denkvrijheid en de onzekere toekomst hier op aarde zijn uitputtend.

Zonder strijd kan je niet vrij zijn.

Daarnaast is het hard werken aan herstel en geworstel met mijn eigen lijf. Topsport. Doe ik dat nu te veel of te weinig? Het ploeteren van Jolanda die zich 200% inzet doet mij zeer.

In de kliniek was juist rust, regelmaat, zekerheid, strakke structuur en alles is minder complex door duidelijke doelen. Ik was ook gehoorzaam aan de tucht van de therapeuten. Een zware jongen zoals ik wil soms niet eens vrij zijn en wil ik mij laten leiden, sturen en afkaderen.

Meer duidelijkheid.

Bijgaand filmpje geeft wat meer inzicht in hoe het is om te leven met hersenletsel. Veel is herkenbaar voor mij en mijn lotgenoten maar veel ook niet want ons brein is dus erg fluïde en onze aandoeningen heel divers. Hopelijk geeft de inhoud een paar procent helderheid, hoe het is.