Mijn opa heeft in de Tweede Wereldoorlog in Kamp Vught gevangen gezeten. Een berucht SS concentratiekamp. Doel ervan was om mensen te vernederen en te breken. Daar moet hij veel ellende hebben gezien en ondergaan maar hij sprak er later nooit over. Dat deed die generatie niet. Het hoofdstuk oorlog is afgesloten maar iedereen had wel littekens die ze in stilte droegen op de naoorlogse golf van optimisme en geloof in de toekomst.
Mijn psycholoog Ester zegt: "Voor de verwerking, adviseer ik je te gaan schrijven. Dus niets opkroppen of het als een ballon onder water proberen te houden". Ester is psycholoog in Rijndam en ze heeft het met mij over rouwverwerking, omdat delen van mijn lichaam mij in de steek hebben gelaten.
Schrijven? Hoe zou ik dat dan het beste kunnen doen? Er zijn zoveel manieren, variaties en combinaties mogelijk. Ik wil mijn aandoeningen vooral niet cultiveren en ook niet zielig of pathetisch overkomen maar wil nu toch ook wel eens een -van-mij-af-schrijf-poging- doen, al was het maar om te proberen;
Na mijn hersenbloeding herstel ik in revalidatiecentrum Rijndam en ben ik ingelijfd bij het vreemdelingen-legioen van chronisch zieken. In Nederland krijgen jaarlijks zo'n veertigduizend mensen een beroerte ofwel een CVA (Cerebro Vasculair Accident), de verzamelnaam voor een hersenbloeding of een herseninfarct. De bloedtoevoer naar het brein raakt dan ontregeld en hoe langer dit duurt, hoe groter de schade. Net zoals een adertje dat in je oog kan springen is er ééntje in mijn hersenen geknapt.
Hoe verliep het? Het is 24 dec. 2022 de dag voor het kerstfeest, ik word midden in de nacht wakker om over te geven. De dag ervoor ben ik uit eten geweest met collega's. Ik loop de trap af naar het toilet, moet flink braken en daarna loop ik de trap gewoon weer op. Dat is voorlopig de laatste keer.
In de vroege ochtend word ik opnieuw wakker. Het is mijn tijd nog niet. Maar het opstaan gaat niet. Het linkerdeel van mijn lichaam werkt niet mee. Gelukkig kan ik nog tekenen met rechts, denk ik nog. Ik maak Jolanda wakker. Dan gaat alles snel. Ze reageert alert en rustig. De ambulance komt binnen het kwartier. Nu word ik de trap afgedragen.
Na 14 dagen in het ziekenhuis ga ik met de ambulance naar de revalidatiekliniek in Rotterdam. Ik zie de Maasboulevard aan me voorbij glijden als in een film. Die route reed ik altijd naar de kunstacademie. Ik verbeeld ook liever hoe ik mij voel.
De kliniek is een befaamde; Rijndam aan de Westersingel. Officieel: expertisecentrum voor revalidatie. Daar ben ik 5 maanden opgenomen. Met ergo, fysio, HEMI-fitness, Zero G en logo is de schade weer wat bijgetrokken.
Er is in Rijndam veel vakjargon. Ik ben geen patiënt maar revalidant. Ik heb ook geen slecht been maar een aangedaan been. Mijn hersenen werken niet meer zoals daarvoor. Ik heb een NAH. (Niet Aangeboren Hersenaandoening). Woorden worden in Rijndam ook op een goudschaaltje gewogen om je vooral niet voor het hoofd te stoten.
Met mijn nieuwe vrienden van afdeling Neurologie 2 krijg ik een band, spreek ik met hen voor zover het kan. Het gaat over hun vaak niet misselijke lotgevallen. Lex heeft twee maal een beroerte gehad en moet voor de tweede keer revalideren. Niko zegt; "Ik heb een tweede kans gekregen".
We hebben allemaal in de bek van de leeuw gekeken. Sommigen ontkennen, anderen raken er niet over uitgepraat, zijn boos, soms blij, vaak bang, in de war, verdrietig of kunnen er zelfs niet eens over spreken omdat hun spraakvermogen is aangedaan. Wij balanceren allemaal op een smal koord maar er is ook humor. Wij lachen om het verhullend taalgebruik en het kan altijd erger zeggen we tegen elkaar zoals de "dwarslaesies" van de derde verdieping...maar echt helpen doet zo'n opmerking niet.
Vandaag spreek ik iemand die zijn been heeft verloren en ook in Rijndam heeft gerevalideerd. Hij fietst nu met zijn armen. Zijn ogen staan vurig. Een verzetsstrijder. Hij zegt dat hij ellendige verhalen aantrekt door zijn ontbrekende been; "Dat is niet zo bevorderlijk voor mijn welzijn".
Is het mentale veerkracht of misschien meer een overlevingsstrategie om een trauma niet te erkennen?
Ik denk aan mijn opa.
Reacties