In Ierland doen veel mensen boetedoeningen. Sommige mensen lopen dan in lange rijen op blote voeten de heilige berg Croagh Patrick op. Ik heb ze zien ploeteren. Er slingert een breed rotsig pad naar de top. De berg zelf heeft een kegelvorm zoals kinderen een berg tekenen. Ik denk ook aan de St. Wilibrordus-processie waarbij men 3 stappen vooruit loopt en 2 stappen terug zet. Zo herkenbaar als mijn herstelproces.
Nog meer associaties; Ik denk aan de positieve procesgang van labyrinten in oude kathedralen; Erin lopen een metamorphose ondergaan en als herboren er weer uit komen. De eikenprocessierups, aan Stonehenge in Engeland en Carnac in Frankrijk. Zelfs aan de jaarlijkse lampionnenoptocht in ons dorp wat ik als kind belachelijk vond. Ik schaamde mij. Want wie loopt er nu in een lange stoet demonstratief achter schommelende lampjes aan. Wat hebben mensen toch met optochten?
"Het is geen processie maar een bedevaart", zegt een deelnemer met een open blik en Belgische wortels.
Het blijkt een herdenkingstocht te zijn die van Gorinchem tot Den Briel loopt. De martelaren van Gorkum worden daarmee herdacht. In de 80-jarige oorlog zijn daar 19 geestelijken door de Geuzen opgepakt, meegevoerd naar Den Briel en zonder proces opgehangen. Een oorlogsmisdaad. Dat geef ik toe, naast het cultuurbarbarisme van de beeldenstorm. Ik denk nog; moet ik als tegenwicht beginnen over de Roomse Inquisititie? Maar dat houd ik voor mij.
Ons gesprek eindigt met zijn opmerking dat er maar weinig echte godsdienst-oorlogen zijn gevoerd. Zo worden ze geframed. De meesten gingen over botte politiek en brute macht. Daar ben ik het mee eens. Dat verbroedert.
Wat er als relikwie wordt meegedragen ga ik nazoeken op internet.
Reacties