Het is herfstig weer. De temperatuur is 10 graden. De gevoelstemperatuur is veel lager door de koude wind. Als je wat ouder wordt, ik ineens tachtig voor mijn gevoel, dan drijf je steeds meer op bijzondere herinneringen.
Zittend op mijn open vervoermiddel rij ik het Weideveld af. De helling ervan is opgebouwd uit enorme blokken piepschuim. Ik weet nog dat ze zijn neergelegd. Net mega LEGO. Zo gebeurt het; Er poppen ineens verhaaltjes op. Als er nog eens een overstroming komt drijft deze helling weg, denk ik. Niets aan te doen. De verhaaltjes blijven maar komen als een vloedgolf. Hier is er weer één;
Eens had ik een zitobject ontworpen voor in een tuin bij een kantoorgebouw. Iets om even in tot rust te komen, te vertragen en elkaar te ont-moeten met een knipoog naar een koets zonder wielen. Mijn eerste idee is om het van puur beton te laten maken maar dat wordt te duur en te zwaar want er zouden dan ook heipalen onder moeten om te voorkomen dat het zou scheefzakken en verdwijnen in de bodem. Wat nu?
Tijdens mijn zoektocht naar alternatieven, stuit ik op een artikel over vandalismebestendige bushokjes. Door verslaggevers uitgetest met messen, zagen, mokerhamers, bijlen en allerlei ander tuig. Deze hokjes worden gemaakt van piepschuim, bedekt met een keiharde coating. Hoewel ik daar geen fan van ben, lijkt het mij toch een betaalbare en degelijke oplossing. Maar waar kan ik zoiets laten maken? Ik ontdek dat ik daarvoor in Gemert moet zijn.
Ik reis ernaar toe en kom terecht op zo'n standaard industrieterrein vol met dozen, zonder bomen of groen. Het bedrijf bevind zich in een sober gebouw. Ik bel aan en wordt binnengelaten door een vriendelijke jongen die wel wat weg heeft van een liftboy. Hij brengt me naar het penthouse bovenop het gebouw. Daar stap ik een andere wereld binnen. Het is een soort James Bond-setting waarin zwaar bruin leer en pluche overheerst; een boardroom met een enorme hoefijzervormige tafel. Helemaal aan het uiteinde ervan neem ik plaats op aanwijzing van de jongen. Ik verbaas me.
Even later ontmoet ik de baas, een forse man. Hij gaat helemaal aan de andere kant van de tafel zitten, op zeker 20 meter afstand. Zijn zetel is groter dan alle andere stoelen. Ineens wordt er een immens scherm neergelaten en er begint een film over zijn carrière. Zo stelt hij zich voor. Hij blijkt de ‘Piepschuimkoning’ te zijn. Als voormalig "krantenjongen" is hij daar best trots op. Enkele jaren eerder heeft hij zijn bedrijf voor miljoenen verkocht en is nu nog wat aan het spelen. Beter; Hij experimenteert met alternatieve toepassingen voor geëxpandeerd polystyreen; EPS.
Nadat ik mijn verhaal heb verteld, waarin ik beken maar een beperkt budget te hebben, lacht hij en zegt. "Daar kan ik het ook niet voor maken". Ik slik, word nog rondgeleid door de werkplaats annex laboratorium en denk: einde idee. Maar dan zegt hij bij het afscheid ineens joviaal; "Ik help je wel want ik vind het een creatief en uitdagend ontwerp".
Ik blij en betrap mezelf op een lichte buiging.
Reacties