Weet jij alle plantennamen? Als je het niet weet.. dan zijn ze wel met "Google lens" te achterhalen. Deze lens is de kunstmatige intelligentie optie (AI) op mijn mobiele telefoon. Bijna alles is met die Google lens te determineren maar daar worden mijn hersencellen wel lui van. Ze moeten wakker blijven, vind ik.
De vraag is; Wat is de uitdaging en de kunst - mijn vakgebied- dan nog voor de mens als AI alle onze inteligentie en uitingen daarvan overneemt? Wellicht kunnen wij ons nog onderscheiden van deze machine met handwerk en unieke uitingen? Zoals in gedichten waar je tussen de zinnen door kunt lezen, in onverwachte combinaties, wild schilderen, creativiteit, imperfectie, humor en proza...en het ronddolen in de paleizen van ons eigen particuliere unieke geheugen...waar we steeds in terugkeren, schuilen, rusten..en daar inspiratie opdoen.
Het AI-tijdperk, die van kunstmatige intelligentie en de Homo Deus nadert, maar menselijkheid, liefde blijven van onschatbare waarde en ik moet blijven leren.
Beter; De AI-tijdgeest nadert, maar wat blijft onze essentie? Is dat mede menselijkheid, troost, geloof, hoop, liefde en bewustzijn? Moeten wij ook blijven leren en nog beter samenwerken om de AI voor te blijven? Maar eveneens ons optimistisch aanpassen aan de snel wisselende omstandigheden?
Wij, het voetvolk, waren ook bang voor de telefoon, de TV en de computer..maar wellicht niet geheel onterecht...alleen de vermogende mensen en grote bedrijven profiteren daar het meeste van. Dubbel en paradoxaal.
Is kunstmatige inteligentie (AI) onze eigentijdse toren van Babel of misschien iets vergelijkbaars met de nachtmerrie van Nebukadnezar; Het labiele beeld met gouden hoofd en voeten van leem..dat uiteindelijk wordt geveld door een van een berg af rollende steen?
Wat ik bijvoorbeeld van AI uitingen gezien heb zijn kunstwerken die worden gegenereerd door de computer, 3d printers en geperfectioneerd door slimme techneuten. Die uitingen zijn - nu nog wel - erg gladjes, gepolijst., verleidelijk, ontgoochelend, braaf en misleidend. Maar hoe lang nog? Ik kan er nu nog doorheen prikken. Maar hoe blijven wij mensen AI voor?
Ik begrijp vreemd genoeg nu ook wel steeds meer van natuurlijke verwildering die door veel idealisten wordt gewenst. Geldt dat in mijn vakgebied dan ook voor kunst...ik bedoel echte kunsten? Die zijn intens, enthousiast, onvoorspelbaar, spontaan, verrassend, schurend, confronterend, niet op geld belust en eerlijk. Meer aan het toeval overlaten, herhalingen, dood en leven, gevarieerd zoals Oerbossen er uitzien? Geen aangeharkte schilderijen en tekeningen en in teksten zinnen maken met minder voorspelbare logica, niet te netjes en met onverwachte wendingen. Aan halve woorden genoeg, zeg maar.
Schrijven zoals je met iemand spreekt? maar dan wel in grote verbanden, een beetje chaos, rauwheid en in het wilde weg strooien met woorden zoals zaden met "guerrilla gardening". Aanzetten tot gedachtensprongen, losse einden, rafelranden, loslaten, vrijlaten en meer vertrouwen op intuitie en de fantasie van de lezer?
Ook niet bang zijn om soms wat beren en wolven los te laten in de teksten? Maar kan dat nog in onze dichtbevolkte en geciviliseerde wereld?
Ik denk aan "wild schrijven" zoals Paul Kingsnorth adviseert. Wellicht bedoelt hij het zo? Ik heb een roman van hem gelezen. BEEST..een verhaal over diepe eenzaamheid en een ronddolende menselijke geest.
Onze dijk staat uitbundig in bloei dit jaar met wilde peen, rode klaver, gewone berenklauw, pastinaak, boterbloem en misschien St. Janskruid maar daar zijn verschillende soorten van. Een partituur van tinten voor het oog; gelen, paarsen, bruinen een waaier aan groenen en witten wuivend in de wind...
Hopelijk komen ze voorlopig niet maaien.
...
Voor Jan, Gijs, Nico, en Kees-Jan, Jolanda en Belinda die mij als collectief geheugen hebben geholpen en direct of indirect hebben bijgedragen aan dit verhaal...
Meer weten over Wild...klik op; Deze link.
Reacties