"Nee hoor, Henk, er is altijd zoveel te doen", zeg ik kort.
De ochtend zit vol rituelen. De week vol geplande afspraken en geregel. Naast de vaste structuur van 2x fysiotherapie in de week en de oefeningen die ik altijd moet doen om fit te blijven gaat alles zo traag maar leef ik intenser. Ik kijk vol bewondering door een macrolens naar mijn omgeving.
Maar het blijft toch lastig om uit te leggen. Ik lees geen krant, kijk geen T.V. en het lezen, spreken, schrijven en luisteren kost veel energie.
Ik zit hoofdzakelijk thuis. Als je in een kleine wereld leeft is het haast ondoenlijk het te verklaren aan iemand die dat niet doet. Maar de dingen in mijn wereld zijn zoveel groter. Uitvergroot. De gespreken met Jolanda zijn intenser en geven veel stof tot nadenken. Ze echoeen vaak lang na in mijn hersenen.
In de middag een uurtje slapen en daarna observeer ik weer en geniet vooral van de kleine bewegingen, patronen en structuren zoals de jonge blaadjes aan de berken in onze tuin die trillen in de wind of naar het troepje huismussen, de sympatieke ratjes van de lucht, die al kwetterend in onze heggen rond scharrelen. Soms ga ik met de scootmobiel op pad en sta steeds stil om bij te komen van alle prikkels die ik opdoe tijdens mijn tripje.
Weer veilig thuis zie ik uit over de schitterende rivier naar de overkant, ons uitzicht, waar het landschap zo oer is en waarin je zo fijn kan wegdromen. Mijn ogen staan dan in tele-stand en ik transformeer mij er naartoe. Er is zoveel moois te zien vooral ongerepte natuur. Daar maak ik lange wandelingen en verre reizen. Wel zo duurzaam en zonder vliegschaamte.
Terwijl het tegendeel het geval is lijkt er ook veel meer te gebeuren in mijn dag. Alles is intenser, bewuster, emotioneler, geuren en kleuren zijn heftiger en meer gecomprimeerd. Net een maggiblokje.
In de avonden zit ik vaak verstilt in onze gang op de stoel van de traplift te mediteren. Bid en dank. Denk na. Hoeveel? Vaak te veel. Dat is wel vervelend want dan verdwaal ik vaak in de krochten van mijn gedachten en tast zoekend rond in het labyrint van mijn ziel of struikel over alle troep op de rommelzolder van mijn geheugen en vraag me af wat ik daar allemaal mee aanmoet.
Kortweg; Ik zit de dag te overdenken en daarbij, eerlijk gezegd, ook te wachten op de geplande tijd om naar bed te gaan.
Al zittend kijk ik ook naar mijn wisseltentoonstelling.
Nu hangt er een aquarel met Groot Hoefblad. Daar wordt ik uiteindelijk toch in opgezogen. Wat is het dan een weldaad om in trance loom te worden aangelengd met de minimale muziek van Arvo Part's; Alina. Kom tot rust. Laat los.
En Henk? Die zie ik nog net wegsloffen met mijn gedroomde antwoord juist voordat ik inslaap.
Reacties