Geen horselende jet-set-skies. Geen speedboten met hun muggengezoem. Ook alle vrachtschepen verdwijnen stroomafwaarts of al zwoegend tegen de stroom in. De mastodonten en hun donkere lading als dreunende machines met brandoffers voor vreemde goden.
Hoge golven met zich mee sleurend en een rusteloze turbulentie achter zich latend. Maar nu even niet.
Wij ontspannen. Jolanda's gezicht licht op. Zo'n moment ontvouwt zich langzaam.
Dan begint het oppervlakte van het water zo vlak te worden dat het lijkt of het stil staat. We zien het. Alleen ons weten fluistert nog even wat anders. Iets over een onderstroom. Maar ook dat ebt geleidelijk weg als in een echo.
De Amercentrale in de verte lost op in nevels. Het coulissen-landschap wat zich daarna vormt aan de overkant wordt een aquarel. De hoge wilgen in het oude griend spiegelen zich uiteindelijk in rimpelloos water.
Dicht boven het oppervlak vliegt een aalscholver in een kaarsrechte lijn. Zijn vleugels raken het water nauwelijks en zijn spiegelbeeld vergezelt hem trefzeker als een schaduw. Hoog zwevend in de lucht zien we zwaluwen.
Ze schrijven in zwierige lijnen proza.
Zo gaat het.
Reacties
Mooi 'geschilderd, Arie!