 |
| Hoornaar |
Ons veenlandschap vertelt een verhaal dat diep geworteld is in de tijd. Laagje voor laagje heeft de natuur dit boek geschreven, elk jaar zo'n millimeter, sinds de laatste ijstijd. Plant- en boombladeren stapelden zich op, als bladzijden van een onmetelijk groot boek. Op vijf meter diepte kun je zelfs de eerste hoofdstukken van menselijke bewoning teruglezen - een geschiedenis die 7000 bladzijden teruggaat.
Wij leven letterlijk bovenop ons eigen geschiedenisboek, een kroniek van duizenden lagen en verhalen. En het mooiste? Iedereen schrijft eraan mee. Het is een Gesamtkunstwerk, een gezamenlijk meesterwerk.
Als je verder nadenkt, wordt dit boek alleen maar rijker. De kaft lijkt misschien strak en geordend: kaarsrechte sloten, een vlakke horizon, een efficiënt ontworpen infrastructuur. Oppervlakkig? Nee, zeker niet. Wie dieper graaft, ontdekt de verborgen verhalen. Letterlijk en figuurlijk. Je ziet de sporen van zwaar werk: het zwoegen en ploegen van generaties. Overstromingen en smeulende "veenbranden" vormen de donkere, dramatische bladzijden. Hier liggen emoties begraven—verhalen van verlies, hoop en veerkracht.
Dan begint het landschap te spreken in metaforen. Wegen worden levensaders die gemeenschappen verbinden. Straten vertellen verhalen van ontmoeting en samenwerking. Sloten en watergangen worden onbewuste monumenten van onze geschiedenis. Kunstwerken overbruggen niet alleen veenstromen maar ook tegenstellingen. De pleinen zijn platforms waar ideeën en mensen samenkomen, waar geschiedenis zich in het hier en nu afspeelt. En het groen? Dat omlijst alles met haar onmisbare levensadem, schaduw, schoonheid, kleur en contrast.
En nu? Nu herschrijven wij dit landschap. Met reconstructies, innovaties en nieuwe hoofdstukken proberen we de toekomst vorm te geven. Maar hoe dik worden de lagen van onze beschaving? Zijn ze stevig genoeg om de tijd te trotseren? Zijn ze genoeg duurzaam, klimaatadaptief, natuurinclusief, biodivers, circulair en sociaal? Of laten we slechts een onaf, kwetsbaar verhaal achter?
De pen is in onze handen. Wij onderhouden en vernieuwen het boek. Schrijven en herschrijven bladzijden. Wij bepalen ook mede de richting van de verhalen in wenkend perspectief. Hoe groot onze invloed precies is, blijft een open vraag, maar één ding is zeker: ieder van ons is een schrijver.
Ik ben blij en dankbaar dat ik samen met jullie aan deze verhalen in de Alblasserwaard heb mogen meeschrijven eerst in de gemeente Giessenlanden en daarna Molenlanden. Mijn hoofdstuk is bijna afgerond. Ik heb als projectleider, beheerder en ontwerper eraan mogen bijdragen met veel plezier en fijne collega's. Hopelijk is het gegund nog lang door te kunnen gaan met mijn passie in de beeldendekunst.
Ik wens iedereen een hoopvol nieuw hoofdstuk toe. ADIEU.
Dit stukje heb ik geschreven als laatste bijdrage aan de mailing "Ter Leering ende Vermaeck". Als afscheid van mijn werk in de openbare ruimte. TLEDV is een wekelijkse interne mail die gaat over de ontwikkelingen in de Buitenruimte. Jaren terug ben ik ermee gestart. Later deden we het samen en is nu geheel overgenomen door mijn enthousiaste collega's. Kees-Jan en Micha. Ik wens hen veel inspiratie toe.
Nu de quiz vraag; Waar zijn onderstaande foto's precies genomen? Sluitingsdatum 31 dec. 2024. Voor de winnaar heb ik een mooie verrassing..
Reacties