Nieuw Zeeland. Onze dochter Mirte is daar nu met haar vriend Tony. Het is de reis van hun leven. Ze zijn onder de indruk van het landschap. Dat fascineert mij ook. Vooral omdat het precies aan de andere kant van de wereld is en je niet verder van elkaar af kunt zijn. In deze blog omschrijf ik een gemiddelde dag met observaties en gedachtenspinsels vanuit mijn de scootmobiel.
Enthousiast.
Nieuw Zeeland is zo sprookjesachtig mooi. Een "In de ban van de Ring" landschap laten ze weten. Ze sturen trouw virtuele foto's toe die onzichtbaar door de dampkring suizen en via satelliet-verbindigen komen ze op mijn telefoon terecht met de snelheid van het licht. Bit voor bit. Wij reizen zo op afstand met ze mee. Nieuwsgierig en belangstellend. Waar zijn ze nu precies? Ze slapen want het is er nacht. Hier herfst, daar lente. Ze trekken rond in een kleine knusse camper die nu bij een strand is geparkeerd.
Opkijkend.
Ik tik deze blog buiten langs de dijk. Ik kijk even op en zie een torenvalk biddend voor haar eten. Haar kopje staat roerloos op het lijfje. Ze is zo rank als een jachtvliegtuig maar dan vliegt ze ineens verder en laat haar maaltje lopen.
Transformatie.
Dan komt Huib langs. Hij had mij eerst niet herkend dat is begrijpelijk want ik ben onherkenbaar vergroeid met mijn scootmobiel. Het is bovendien fris en heb een muts diep over de oren. Ik vertel hem over mijn lotgevallen. Hij toont empatie. Na het gesprek zegt hij adieu nadat hij eerst nog refereerde aan ons laatste gesprek. Zo'n twee jaar geleden. Ik had hem toen sinds de lagere school niet meer gezien, hij is voor mij ineens getransformeerd van jongen in kortebroek naar een senior in pak maar zijn ogen zijn de zelfde gebleven.
Ondertussen.
Ik kijk weer naar de overkant van de rivier, de barocke wolken en het tintelende water en denk aan Mirte. Ze heeft een echte Kiwi gezien op pootjes en stuurt als bewijs een filmpje. "Doe mij liever maar zo'n sappige", app ik terug. Ze waarschuwen er ook voor Tsunami's, zegt ze. Dat had ze beter niet kunnen doen. Onrust kan dan zo binnensluipen. Dat komt door mijn vaderreflex maar ik denk wel aan troostende woorden;
"Waad je door het water,
Ik sta naast je.
Steek je rivieren over,
Je wordt niet meegesleurd.
Loop je door vuur,
Je zult niet verbranden".
Verder reizen.
Ik ga even staan en beweeg mijn benen. Goed voor de bloedsomloop. Dan een stukje verder. Even pauze bij de griend. De omgevallen wilg speidt zijn wortels als haarvaten naar de hemel. Aha mmm... Mooie zin voor een gedicht...Dan weer door op standje schildpad. Even later stop ik weer. Kijk in de verte. Daar zie ik dat er wordt gebouwd aan een nieuw huis. De constructie is van houten knikspanten. Het huis is een bouwpakket wat in Afrika is geprefabriceerd. Het is een creatief ontwerp. Dat fascineert mij.
Vervolg.
Daarna door naar mijn schoonmoeder, ze werkt in de tuin. De hond blaft nerveus. Hij vindt het vast verdacht zo'n mens op een stoel met wielen. Moeders vertroetelt mij met thee en koekjes zoals moeders doen. Ik laat het me welgevallen. In het konijenhok ligt een okerwit konijntje met een verlamde poot. Niet lang daarna verder in de hazenstand naar Gert. De electrische-stoel op wielen accelereert als een bolide. Bij hem aangekomen vraagt hij hoe het gaat en ik vraag het hem. "Goed".
We zijn een soort van maanlanders op wielen. "Waar een wiel is is een weg" is ons motto. Hij heeft ervaring want hij is deze zomer zelf in New-Sealand geweest. Ik bewonder dat. Hij vertelt enthousiast over de reis maar zou het niet zo snel weer doen. Vermoeiend als dat voor hem was. Daarna laat ik hem foto's zien van dochter en schoonzoon.
Het duizelt mij.
Zo. Ik heb alweer duizend levens geleefd vandaag. Genoeg voor deze dag. Mijn cirkel is rond, batterijtje leeg en het emmertje vol. Ik zoek nog de iconische foto van Mirte en Tony op. Monteer hem boven de blog maar misschien had ik hem voor het realistisch perspectief om moeten draaien. Zo?
Reacties