Het laatste werk van Mondriaan Victory Boogie Woogie vind ik ook zijn beste. Het kunstwerk is niet eens af maar heeft een onovertroffen dynamiek en levendigheid.
Dit werk tref ik aan in de garage van de gemeentewerf in mijn vorige leven. Het kunstwerk wat er hangt is niet origineel maar daarom niet minder in uitstraling. Liefdevol nagemaakt voor een dorpsfeest en hier terecht gekomen. Straatkunst. Sommigen zien er de plattegrond van Manhattan in. Anderen het bruisende levensritme en de dynamiek van de stad die nooit slaapt.
In deze garage geen pin-ups maar top-kunst. Wat een vondst! Dit komt me zomaar toe-vallen en ik vraag me af hoe ik dit kan duiden. Waarom komt dit op mijn pad terecht? Dit weergaloze werk doet me denken aan het laatste van Mozart: zijn indrukwekkende Requiem. De intuïtieve stijl van Amadeus naderde daarin het toppunt van perfectie, of is het daaraan zelfs voorbij? Uit de partituur spreekt een zelfde zeggingskracht als uit dit schilderij. Complexe eenvoud, georganiseerde chaos en labiele balans tegelijk; Magistraal!.
Er is door beide meesters nog koortsachtig aan gewerkt, veranderd en bijgeschaafd. Het beste op het laatste moment eruit geperst? Beiden op het eind van hun leven het hoogste punt bereikt? Bijna. Na een lange creatieve levensweg de heilige graal gevonden? De stilte van het licht. Maar net niet. Onaf.
Mijn gedachten dwalen af. Waarom zie ik dit monumentale werk juist hier? Wie heeft het opgehangen? Een vingerwijzing? Associaties komen op de vreemdste momenten. Er licht wat op; Omdat beide kunstwerken een open eind hebben kunnen goede verstaanders de kunstwerken denkbeeldig afmaken of beter; voortzetten in hun eigen context en gedachten.
En mijn context? Ik zie verwantschap met ontwikkelingen in en om mij heen. Er zijn veel dingen onaf en dat is opzich best mooi als je het wilt zien.. Ik zie in deze beeldtaal relaties en verbindingen. Een dans, dialoog en een duel. Op mijn netvlies verschijnt ook een ideaal relatie model met dwarsverbanden, verbindingen, kruisbestuivingen tussen mensen, organische netwerken, knooppunten en kernen. Alles dienstbaar aan elkaar. Dat klinkt als muziek in mijn oor. Een organisatiemodel als ultiem kunstwerk. Nutteloos maar van grote waarde. Een cadeautje uit het verleden. Dat is het!
Reacties