PAPA

Ria, Pa, Arie op 5 mei 1960

"Jammer dat de blogpost stopt bij je opa en niet verder gaat met je vader". Dat appt een lezer van het verhaal dat over mijn overgrootvader "WILLEM" gaat.

Hij zag mijn vader in zijn jeugd bijna dagelijks op de fiets van kantoor gaan. Het kantoor waar hij vlakbij woonde. Vooral die elegante zwaai van zijn been over het zadel ziet hij nog voor zich.

Een hint?

Ik schrijf niet zo vrij over directe verwanten maar geprikkeld door zijn opmerking, hiermee toch een schetsje van mijn vader;

Hij was er gewoon voor ons gezin: een lieve vader, harde werker ook sociaal betrokken in dorp en kerk. Na de oorlog straalde hij net als zoveel mensen optimisme uit. Had veel bijbelkennis, was niet perfect, maar wel een man die een lintje kreeg voor zijn inzet voor de gemeenschap.

De 2e Wereldoorlog tekende hem. Als jongen maakte hij bombardementen van dichtbij mee; de diepe kraters waren in mijn jeugd nog te zien als littekens in de uiterwaarden langs de Rijksweg. 

Later diende hij als Stoottroeper, ging werken als boekhouder bij aannemersbedrijf van 't Verlaat en was secretaris van de woningbouwvereniging.

'k zie nog hoe hij zich scheerde met kwast en scheermes. 

Zijn haar in scheiding en met een golf.

Hoe hij zijn strop strikte.

Littekens op hals en been.

Zal je goed voor je moeder zorgen?

Hij bleef fietsen. We fietsten als gezin wat af. Iedere zaterdagmiddag naar Sliedrecht waar mijn oma woonde. Pas op latere leeftijd kocht hij een auto voor familiebezoek, voor uitjes en boodschappen.

Papa links op de foto

In het dorp stond hij ook bekend als “Wim d’n Dammer”. Met zijn goede geheugen werd hij vaak (sneldam) kampioen bij Denk en Zet.

Hij rookte, zoals zoveel mannen in die tijd, maar was sportief en reisde graag naar Oostenrijk om met ons te wandelen.

'k sla mijn ogen op naar het gebergte

Rotsige paden en watervallen.  

Dammen bouwen in beken.

Nevels optrekkend langs de beboste hellingen.

De geur van zuurkool.

Later ging ik met hem in mijn oranje Eend naar Zweden en Normandië. Die reizen waren een kado voor hem omdat hij stopte met roken. 

Mijn zussen en ik groeien op in een warm nest. Ik herinner me hoe mooi ik de kar vind en de treinbaan die hij voor mij bouwt. Ook hoe hij mij in het donker van het ijs haalt omdat de leren riemen van mijn houten schaatsen aan mijn schoenen zijn vastgevroren. 

Papa;

vertel nog een keer over het motorongeluk.

over Thor de Beer en Kazan de Wolfshond,

de oorlog en uw militaire training.

De lp die hij kocht.

Bij hem achterop de fiets naar huis. De 'Friese doorlopers' lieten mijn schoenen pas los voor de gloed van de kolenkachel.

Daarover sprak hij op zijn één en tachtigste verjaardag met een glimlach op zijn gezicht.

Hij hield van schaatsen.

Arie 

Zijn elegante zwaai op de zwarte Gazellefiets zie ik ook levendig voor me. Met een zelfde gratie zwierde hij met zijn bruine kunstschaatsen over het ijs.

Achten schrijvend.

Knerpende ijzers.

Sporen achter zich.

Als poedersuiker op zwart ijs. 

Het gaat sneeuwen.

Eén vlok smelt in mijn hand.

Het woord Voorgoed

Had ik nog maar beter gekeken.

Hou zijn hand vast.

Eens zullen wij