"Ik heb besloten deze leegte te gebruiken om te schrijven. Om mijn bange voorgevoelens in bedwang te houden en een betere manier te vinden om over dit alles na te denken. Soms kan schrijven dienen als ballast om met beide benen op de grond te blijven staan". Uit; Verlieskunst.
Mijn oude leventje ligt inmiddels mijlenver achter mij. Ergens in een mistig verleden, zeg maar. Ik zit tijdelijk in een bejaardentehuis waar veel mensen lijden, ronddolende in gangen, in de war zijn en de meesten wachtend, zo lijkt het mij, wachtend gelaten op hun einde.
Wat is ondraaglijk lijden? Wat is kwaliteit van leven? Wie bepaalt dat? Dat alles houdt mij nu bezig maar nog meer; Wat als de dood voor de deur staat en aanklopt? Doe ik dan moedig open? Zeg ik glimlachend "goede morgen" en vriendelijk "Kom binnen, ik wil graag naar het licht".
Door medische technieken door een goede gezondheidzorg maar vooral door genade heb ik drie levensbedreigende aandoeningen mogen overleven. Dankbaar maar gehavend aan mijn lijf en aangedaan in mijn hoofd. Herstel dat zo traag gaat als een schildpad. Terugval. Heen en weer geslingerd. Wankelend. Talloze malen gevallen. Zwaar vermoeid maar levend zodat ik nog van waarde kan en mag zijn in het hier en nu.
Dat zet het mij allemaal aan het denken. Blijkbaar was het mijn tijd nog niet. Ik mag hier nog wat doen en van betekenis zijn. In iedergeval voor mijn lieve vrouw, dochters, moeders, familie en alle vrienden en geliefden om mij en ons heen.
Samen met Jolanda heb ik daarom besloten de smalle weg verder te gaan. De weg die medici ons wijzen en adviseren. Door het dichte woud aan regels, surrealistische landschappen van geregel en gedoe. De weg van uitstel misschien, het op de been houden, reparaties laten uitvoeren aan mijn lichaam, de tempel van de ziel, dwars door moeheid, lijden en pijn heen. Biddend en hopend op wonderen in de verwachting dat het toch weer beter mag gaan. Dat we blij en moedig op reis zijn naar uiteindelijk algeheel en compleet herstel.
Overigens zie ik nu in mijn situatie ook veel scherper dat de Bijbel vooral geschreven is door diep lijdende mensen, waarin ze soms zelfs God aanklagen, en zij die er ooggetuigen van zijn dat de dood niet het einde is maar juist is doorbroken.
Door de gelaagdheid zijn de Boeken vaak niet makkelijk of eenvoudig te lezen, soms weerbarstig maar oneindig veel beter dan de theorieën van filosofen, wetenschap, economie, genotsindustie of de techniek bij elkaar ooit kunnen bieden.
De oeroude signalen, symbolen, metaforen. Schriften bedoelt als bagage en bemoediging voor reisgenoten op deze aarde. Hun brieven, leefregels, nalatenschappen evangeliën zijn Goddelijk geïnspireerd daar ben ik van overtuigd. Het is een verzameling boeken vol geloof, hoop en liefde maar ook vol van troost en bemoediging. Een prachtige en onuitputtelijk rijke bron van licht en levend water. Een levensboom. Het onmogelijk geachte blijkt mogelijk.
Reacties