  |
| Schets met rietpen en inkt |
Na een poosje concentratie ontstaat het eenvoudigweg. Als vanzelf. Dat is niet vaag of zweverig. Helemaal niet. Een onderwerp scherp verbeelden schept al openingen. Focussen op het witte vel papier: het weidse landschap wat nog leeg is. Dan langzaam vullen. Abstraheren en vereenvoudigen van een idee. Hoofd leeg, tekening gevuld. Twee communicerende vaten. Uiteindelijk wordt je zo leeg dat er vrije ruimte ontstaat in je gedachten. Speelruimte, rust en stilte.
Ik zou dat ook graag lang willen vasthouden. Maar helaas wordt die ruimte bij mij al snel daarna opgevuld. Vooral met de dingen die me dagelijks bezig houden. Ook verontrustende zaken overstromen dan de dijken van mijn denken. Ze slaan bressen in mijn gemoed. Ik zoek dan koortsig naar zandzakken om de toevloed te stoppen maar is dat wel realistisch?
Vooral de problematiek van het voortgaande verlies aan dierenleven, de verschaling van de natuur en verrommeling van het landschap, houden me bezig. Dat overspoelt me steeds weer. Denk aan de enorme teruggang van biodiversiteit. Zie het recente WNF rapport link:. Biodiversiteit.
Daarbij de oprukkende verstedelijking met alle verstening en verharding als een bedreiging. Deze stadslandschappen werden lang gemeden door veel natuurliefhebbers. Kop in het zand.
Het is een open deur: Eigenlijk hebben natuurmensen van nature een forse weerstand tegen steden. De kale woestijnen van van beton en glas. Veel concentreren zich verbeten op het behoud van de laatste restjes vitale natuur. Prima maar dat zijn achterhoede gevechten.
Zie maar. De steden winnen terrein. Dat is een feit. Daarvoor kan je je niet afsluiten. De urbanisatie zet de frontale aanval in op het openlandschap. De urbanisatie is aan de winnende hand. Het groene hart - in Nederland de open ruimte tussen de steden - versteent snel. Een verloren zaak? Nog niet.
De realiteit is eenvoudig; steden groeien en het open landschap verschrompelt. Dat moet, vind ik, onder ogen worden gezien. Niet leuk maar feit is ook dat het platteland inmiddels al veel minder biodivers is dan de steden met hun parken en stadstuinen.
Het is dus een logische redenering: Het platteland verliest op twee fronten: terrein en verschraling. De steden winnen terrein en aan biodiversiteit. Bijen kunnen bijvoorbeeld al meer bloemen vinden in stadstuinen dan in weilanden. Overigens kan biodiversiteit in steden wel een extra zetje gebruiken. Stadslandbouw zou een zetje kunnen zijn in de goede richting.
Tot slot. De oplossing:
Als je niet van ze kan winnen, sluit je dan bij ze aan. De Engelsen zeggen dat zo mooi:
If you cannot beat them, join them.
Het rauwproces doorlopen: betreuren, accepteren, mee leven en ermee omgaan. Dus geen zandzakken om de dijken van mijn emotie te verhogen. Maar met het wassende water gaan leven en het vooral benutten. Niet tegen de stroom in zwemmen maar meebewegen de stroom richting geven. Stroomlijnen.
Dat kan door in de leer gaan bij de verkenners en pioniers van het eerste uur; de stadsecologen.
Genoeg geschreven. Verder met een nieuwe tekening:
 |
| Stadsnatuur maken |
Reacties