Ha ha, ik word een oude man. Kijk al terug op het verleden. Zie mijn pensioen naderen. Teer meer op herinneringen en ervaringen. De draaggolf nadert de kust. Vertwijfeld vraag ik me af wat me vroeger de vleugels gaf? Hoe kon ik over eieren lopen?
Ik weet niet hoe maar het ging vooral om iets buiten mijzelf. Was het mijn omgeving? De tijdgeest? Het collectief van gelijkgestemden of inspirerende opdrachtgevers? Niet die met geld maar zomaar een kind dat een moment stil stond bij mijn schilderij?
Ik kijk.om mij heen. Er is veel veranderd in de tussentijd. De tijdsgeest, natuur en milieu. Ik herken mijn land niet meer. Ik tref mijzelf vertwijfeld aan in een surrealistisch schilderij. Wat recht is is krom. Alles lijkt ook in een tegendeel te zijn veranderd. Waar zijn de vooruitstrevende kunstenaars gebleven? Verzakt in het moeras van de commercie? Waar zijn de charismatische stadsbouwmeesters? Verstrikt in het web van de verdienmodellen? Alles verrommeld, versnippert en wordt lelijk. Waar is de zorg voor het landschap? De uitingen van onze cultuur om schoonheid van onze leefomgeving te organiseren. Welstand opgeslokt door de hebzucht van projectontwikkelaars en zeldzucht van het individue? Ik maak deel uit van de eerste generatie die niet meer vooruit kijkt. En ikzelf? Waar is mijn concentratie mijn focus? Versnippert in multitasking en een stortvloed van informatie? De valkuil van internet?
Maar het komt goed. Ik zie dat veel jongeren het gaan snappen. Ze ontworstelen zich uit het web. Ze blijven de eenheidsworst van de robotisering voor. Gedragen zich uniek en uiten zich authentiek en creatief. Ik spiegel me aan hen. Er is hoop en aandacht. Want er is nu het plezier van Urban Sketching. Ongecompliceerd en spontaan. Dat allemaal voor mensen met affectie voor architectuur. Ik doe mee.
Meer weten over mijn verleden? Zie bladzijde 59 en klik op: Boek Stadsbouwmeesters
Meer weten over mijn toekomst?
Reacties