ALLEEN IN MIJN KUNST KAN IK LEVEN

Quiraing Schotland mei 2016

Tijdens het tekenen van deze oeroude bergketen in Schotland dacht ik aan de consequentie van het feit dat ons heelal oneindig is. Dat wij diep in het universum nog de zogenaamde oorsprong van het heelal kunnen waarnemen. Via de Hubble-telescoop uiteraard. Dat we daarmee feitelijk in ons verleden kunnen kijken en tegelijk in onze toekomst. Dat is verbazingwekkend. De echo van het verleden als kosmische achtergrondruis voor het heden. Het heelal kent geen grenzen.

Ik bedacht; als vast staat dat de macrokosmos oneindig groot is, dan moet de microkosmos wel oneindig klein zijn. Zou het zo eenvoudig zijn? Van die aanname is dan ook de consequentie dat er nergens vaste punten zijn en alles vloeibaar is. Dat betekent dus ook dat de geschiedenis en toekomst ergens moeten samenkomen of samenvallen. Dat betekent vervolgens weer dat de tijd, heden en verleden, niet rechtlijnig is maar alle dimensies tegelijk bevat en meer rond is en vooral een relatief begrip. Ik denk dan dat de oorsprong van het leven ook het eind van het leven moet bevatten. Nog verder filosoferend: Dit betekent ook dat volgens de evolutie de eerste levensvormen op aarde: de bacteriën archaea en eukaryoten, die nu nog steeds aanwezig zijn en in ons leven, direct het einde bevatten.

Levensvormen. Het leven vormt zich naar de context. Zijn wij verschijningsvormen van het eerste leven op aarde? Bacteriën en archaea samengesmolten tot eukaryoten? Zijn wij als mensheid eenvoudigweg een verschijningsvorm van die eukaryoten? Zoals de miljarden levensvormen die er zijn en zijn geweest? Zijn wij soms alleen maar dragers van informatie?  Voertuigen van de eerste levensvormen. Bevatten de basale levensvormen dan pakketjes aan informatie, codes van het leven, of boodschappen? Overleven als soort heeft iets van informatieoverdracht. Woorden, zinnen en taal bevatten oeroude codes, levenswijsheden, overlevingsstrategieën. Woorden zijn pakketjes informatie, DNA, genen, pakketjes aan betekenissen.

Ik dacht verder in een hink stap sprong. In den beginne was het Woord. Het Woord. Taal. Tekenen is taal, taal is communicatie. De lijnen die ik teken zijn niet meer dan codes van een levensgevoel. Een cultuur. Beter: mijn cultuur. Mijn ogen volgen lijnen. Poëzie voor het oog. Met de lijnen maak ik mijn persoonlijk universum overzichtelijk en beheersbaar. Voor even. Een klein moment. Als piekjes helderheid in de chaos van de tijd. Een lijn begint met aandacht en toewijding. Een lijn begint met een punt. Die punt in de tijd begint niet met onverschilligheid of cynisme maar met liefde. Dat vind ik. Zoals ons leven zelf begint met compassie zoals het universum is begonnen met liefde.



Meer zien van Schotland? Klik op de link met mijn:  SCHOTLAND FOTOS