De Stoop bedrijft betrokken journalistiek op een poëtische manier. Geen oppervlakkigheden, geen oneliners - de ziekte van snelle media- maar genuanceerd en nauwgezet. Knap vind ik de manier waarop hij grote en kleine thema's met elkaar verbindt zoals alleen grote schrijvers dat kunnen. Wijzend op wrange tegenstellingen, neemt hij de lezer mee in de diepte en laat hem zelf conclusies trekken. Zijn schrijfstijl kost tijd omdat de thema's complex zijn maar het treft daardoor de ziel en verbreedt het perspectief. Zo moet journalistiek zijn.
Het boek ¨Dit is mijn hof¨ is een bizar en aangrijpend relaas over het stille verdwijnen van de boeren uit Europa. De schrijver spitst dat trieste fenomeen toe op zijn familie, boerderij en geboortestreek. Het gebied onder de rook van de Antwerpse haven. Daar moet het oude boerenland wijken voor nieuwe natuur en in het kielzog daarvan de uitbreidingen van de haven. Dat gebeurt zonder maatschappelijk debat. In stilte. Dit raakt de bevolking diep in de ziel.
"We zijn te snel rijk geworden".
De Stoop legt in zijn relaas diepe mechanismen bloot die de ontbinding van het oude cultuurlandschap veroorzaken. Niet de aanleg van nieuwe natuurgebieden is de ogenschijnlijke oorzaak, maar het alsmaar uitbreiden van de haven, het economisch belang, hebzucht. Die elementen liggen ten grondslag aan het verdwijnen. Subtiel laat hij vele paradoxen zien in allerlei processen. Hij toont aan dat de nieuwe natuur rond de haven feitelijk de bufferzones vormen voor de haven. De mastodont die op de achtergrond geduldig wacht om toe te slaan. Met andere woorden: de natuurontwikkeling wordt ingezet als aanvalsplan voor de ¨heilige¨ economie.
De tactiek van de cynische havenbaronnen is simpel. Uit de nieuwe wilde natuur - Disney natuur, volgens de schrijver- zijn de boeren al verdreven met de hulp van handlangers. Boeren zijn lastig en kunnen immers verzet pleegden en lang procederen. De havenmaffia kan nu deze nieuwe natuurgebieden op termijn en zonder al te veel weerstand inwisselen voor havenuitbreidingen zodra ze dit nodig achten. Naast het politieke systeem met arrogante bestuurders hebben ze de milieubeweging op een geniepige manier aan zich kunnen binden. Deze natuuractivisten - eerst medestrijders met de boeren - zijn de pionnen geworden in een macaber spel. De boeren staan alleen. Verraden. Tekenend is dat enkele nieuwe natuurgebieden, al weer plaats hebben moeten maken voor de uitbreiding van de haven. Met als gevolg dat er weer cultuurland, mensen en principes moet worden opgeofferd voor "natuurcompensatie".
Als natuurliefhebber versterkt dat mijn mening dat natuurcompensatie uitsluitend ingezet kan worden na en grondig maatschappelijk debat en afweging van het algemeen belang en pas na het ontbreken van redelijke alternatieven. De Antwerpse haven bestaat er over 50 jaar niet meer. Dan hebben we vruchtbare landbouw grond weer hard nodig.
Een andere laag in het boek wordt nauwelijks aangestipt maar smeult als een veenbrand onder de oppervlakte. Dit prachtige boek gaat verder dan non-fictie, het is literatuur van het hoogste niveau. Lezen!
Link:
Interview: te zien op Youtube
http://www.chrisdestoop.be/
Reacties