VERWRONGEN WERKELIJKHEID



Ik voel mij niet thuis in een werkelijkheid die is verwrongen. Niet in vervreemde werelden zoals die zich manifesteren in rollenspellen bij trainingen, in de virtuele bagger van internet, in het kastestelsel van foute managers, in een onzuiver politieke klimaat waar appels en peren worden vergeleken of in de doorgeslagen bureaucratie met tegenstrijdige regelgeving. Daar wil ik niet zijn.

Het surrealisme is ook het stadium waarin rapporten vol goede voornemens verdwijnen. Ze worden nooit realiteit. Ze blijven hangen in een verweesde tussenwereld. Waar rapporten met ambitieuze beleidsvoornemens die op een hoog abstractie niveau bedacht zijn, opgeslokt worden. In de zware gaten van logge organisaties.  Ze bereiken nooit een operationeel niveau. Maar een vage tussenwereld van verwarring. Ze lijken nog het meest op een vervreemdende mix van realisme en abstractie. Het paradoxale huwelijk tussen fictie en non-fictie. Het is vlees nog vis. Hom nog kuit.

Overleven in sur-realistische werelden is ook dodelijk vermoeiend want wat moet je doen in een omgeving waar het rechte krom is en het kromme recht. Waarheid en leugen in verwarrende kluwe nauwelijks te onderscheiden van elkaar. Politieke vervreemding van veel beloven en weinig geven.

Er is niets nieuws onder de zon. Alles is al een keer geschreven of verbeeld. Treffend vind ik het meest paradoxale schilderij van Surrealist Salvador Dali: ¨De verzoeking van Sint Antonius¨ Hierin probeert een kwetsbare Antionus de, als een nachtmerrie op hem afkomende verwrongen wereld vol absurte verleidingen af te weren. Een kruis als wapen! Of hij daarin slaagt? Paradoxaal is deze voorstelling omdat het lijkt of Antonius zich tegen de beeldentaal van de schepper ervan zelf: Dali, zich teweer stelt. 

Dit is eigenlijk het enige schilderij van Dali wat mij intrigeert. Van de andere werken wordt ik raar in mijn hoofd. Mij boeit, op de keper beschouwd, alleen de realisme en de abstractie werkelijkheden in de kunst. Met het surrealisme, wat daar tussen in zit, wil ik me niet inlaten. Surrealisme zit tussen wal en het schip. Daar tussenin wil ik niet hangen. Daar bungelen al zoveel mensen en organisaties.

Ik zoek een juist een heldere harmonieuze dimensie. Een combinatie van realisme en abstractie. Dat wel. Maar van een andere orde. Complementair aan elkaar. Niet vermengd maar dynamisch. De interactie tussen Alpha en Bèta. De letterlijkheid en figuurlijkheid overstijgend in een alles overtreffende harmonie. Niet esthetisch maar vrij van pretentie. Onbevangen maar scherp. Waar denken en doen samen gaan in een soort verheerlijkt landschap. Het landschap van de heldere en frisse kunst. 

P s. Een goede 3d animatie van het schilderij van Dali is te zien via deze link: 
Animatie

Nog meer 3d werk van Dali
ANIMATIE 2